Wat een droppie he! Ze is bijna drie maanden en na een moeilijke start doet ze het nu super goed. Een rustig, lief, gezellig meisje. Ze begint al lekker te kletsen en ze heeft van die dagen dat ze alleen maar kan lachen. Van de week speelden er een paar kinderen bij mij uit de communitie.Zei een van de meisjes; Juffrouw (zo noemen ze mij hier) mag ik u iets vragen? ,Tuurlijk' zei ik. ,Juffrouw, waarom heeft u van die mooie kinderen?' Dit zei ze met een heel serious gezicht. Mijn hart smolt weg. Kinderen zijn zo leuk.Van de week liep ik door de straat met de kinderen en heb ik een gezellig klets praatje met een voorbijganger. Vroeg ze me de raarste vraag die ik ooit heb gehad. Ze zei: dame, is zij (Sharisa) het kind van je bediende?' Ik sloeg stijl achterover. Ten eerste bediende, dat woord komt niet in mijn woordenboek voor. Hier hebben veel blanke mensen nog een bediende en die worden dan ook echt zo behandeld. Dus dat woord heb ik uit mijn woordenboek geschrapt. Toen ze ontdekte dat Sharisa niet het kind van mijn bediende was, was ze er toch wel van overtuigd dat ik haar had geaddopteerd. Sjonge jonge, de mensen zijn hier nog zo vast gevangen in apartheid en rascisme. Vol trots vertelde ik haar dat Sharisa een ontzettende mooie pappa heeft. Vaak door zomaar te zijn wie je bent kan je al een lichtje zijn in de wereld en mensen z'n gedachtes even laten prikkelen. Trots op mijn twee dochters!
