Ons leventje

Hier maar weer eens een berichtje uit Ashton. Het is lang geleden, maar het lijkt wel of ik drukker ben dan ooit te voren nu ik geen baan meer heb. Onvoorstelbaar maar waar. Maar er is veel gebeurd, niet alleen met dingen doen, maar ook in mijn gedachten. Ik begin steeds meer van de mensen in Ashton te houden, ik begrijp ze steeds beter en ze beginnen ook steeds meer van mij te houden. Klinkt misschien raar, maar eerst was ik echt de witte vreemdeling. Maar nu krijg ik steeds meer contacten met de mensen op straat. Ze durven met mij te praten, ze durven naar me toe te komen en ontdekken dat ik ook gewoon een mens ben net als hun. Het kleurtje is alleen net even anders. Het was vorige week fantastisch. Ik heb Sina (nicht van mijn auntie Tittie) een dagje mee uit genomen. Ze is een jaar of 20 en iets van verstandelijke gehandicapt. Van het eerste moment dat ik haar zag had ik een verlangen om haar beter te leren kennen. Ze zit maar heel de dag een beetje thuis, iedereen zegt tegen haar dat ze een mal kind is, dat ze dom is en niet zoveel kan. Het zou toch maar altijd tegen je gezegd worden. Het raakte me diep. En ik dacht; ook dit kind, deze jonge vrouw heeft iets moois in zich. Ik heb haar vertelt dat ik haar donderdag zou komen halen. Het was feest, echt feest. Ik heb zoveel gelachen die dag. Ze kletst en zingt aan een stuk door. We hebben heerlijk geluncht, we zijn naar Montagu geweest waar ze lekkere snoepjes mocht uitkiezen, we hebben gewinkeld, lekker in het winterzonnetje gezeten, samen gekookt en ik heb met haar getekend. Weet je hoe zij heeft genoten. En ik trouwens ook. Maar het doet me wel zeer, zijn we in een winkeltje waar ik wel eens vaker kom. Zegt die vrouw van die winkel: Oh werkt zij nu voor jou?!?!" Het maakte me zo boos, ik zei: "nee, we zijn gezellig samen een dagje uit." Toen was het doodstil van haar kant af. Hoe kan ik als witte vrouw, een verstandelijk gehandicapte kleurling mee uit nemen? De mensen hebben me raar aan gekeken, ze doen maar. Maar wij hebben een fantastische dag gehad. En ik geloof in Sina, ze heeft aandacht, begrip en liefde nodig. Ik vroeg of ze een keer met ons mee wilde naar de kerk. Ze stond bijna te dansen en te springen. Geweldig leek het haar, dus zondag halen we haar op.
Verder zijn we veel bezig in Ashton zelf. Abe is deel geworden van het bejaardencommitee. We zijn gisterenochtend voor het eerst samen geweest. Abe heeft eerst een studie gegeven over: hoe wilt God dat je met je geld omgaat. Powerfull. Daarna had Abe vergadering met het bestuur, hij gaat vooral de financiele kant opzich nemen en ze daar advies over geven. Intussen heb ik gezellig gekletst met de bejaarde en ze aangemoedigd bij het 'sporten'. Lachuh hoor, dan zijn het net kinderen. Ik vond het zo mooi van Abe, hij zei: ze hebben me gevraagd om bij de bejaarden te gaan helpen." Dus ik vroeg wat hij ervan vond. Zijn antwoord ontroerde me, ik dacht komt dat uit mijn grote, stoere kerel? Hij zei: "Weet je, deze bejaarden hebben gevochten voor de plek waar wij nu zijn. Ze zijn door de zware jaren van armoede, apartheid gegaan. Ze zijn al die jaren een voorbeeld geweest om door te zetten. Een bemoediging. Dit is de kans om iets terug te doen voor ze." Wat heeft mijn mannetjie toch een mooi hart!

Happy birthday!!

Happy birthday Madiba! Nelson Mandela viert vandaag zijn 90e verjaardag. Een mooie man en nu ik zo het nieuws zit te bekijken doet het me toch wel wat. Het wonderlijke is, terwijl Zuid Afrika nog lang niet bevrijd is van apartheid (alleen op papier dan), iedereen, zwart, kleuring en wit, Nelson Mandela accepteert. Wauw, dan heb je toch heel wat in je macht hoor.

Ringen

Eindelijk, eindelijk, ja na 10 maanden was gisteren dan de dag dat we onze trouwringen konden om doen. Na zo lang wachten maakt het het wel extra bijzonder en we wilde er een avond van maken om nooit meer te vergeten. We hebben elkaar opnieuw een trouwbelofte gedaan, erg indrukwekkend, we zijn samen naar God gegaan om voor ons huwelijk te bedanken en bescherming te bidden over ons huwelijk. En nadat we de ringen hadden omgegaan zijn we de hort opgegaan en hebben we een heerlijk romantisch, gezellig avondje gehad. Met als trots de nog blinkende trouwringen om ons vinger!

Nederland of Zuid Afrika????

Ongelovelijk maar waar, dit is geen grap. Foto's uit Zuid Afrika. Sneeuw, sneeuw, sneeuw. Niet in Ashton, maar 100km bij ons vandaan. Wie altijd, net als ik gelooft heeft in een warm, zonnig Zuid Afrika komt nu tot het werkelijke leven. Schitterend he! Het was van de week al zo mooi, ik bracht 's ochtends vroeg Abe naar zijn werk en het eerste wat ik zag was de besneeuwde bergtoppen. Wauw, zo mooi!!! Misschien gaan we zaterdag de sneeuw even van dichtbij bezoeken. Mijn eerste sneeuwballen gevecht met mijn man!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Oprotkoffie

Een kopje koffie en dan moet je toch echt snel maar weer eens weg. Ik ontdek, ontdek en ontdek. Het is een grote ontdekkingstocht hier in Afrika. Van die hele kleine cultuurverschillen, wat toch echt een groot verschil kan maken. Ik heb nu na 9 maanden Afrika weer iets nieuws ontdekt. Als mensen je komen bezoeken moet je ze niet gelijk koffie, thee, chocola aanbieden. Nooit geweten.....want dat is een teken dat je ze snel weer weg wilt hebben. Een kopje koffie en dan moet je snel maar weer eens gaan. Nee, wat ze hier doen is eerst een uur gezellig met elkaar beppen en dan wordt er gevraagd of je misschien iets wilt drinken. Ik heb me altijd al afgevraagd waarom je zo snel niks bij mensen krijgt. Maar hier dus de eye opener. Dan heb ik de mensen al die 9 maanden oprotkoffie aangeboden, hahaha. Nou, in Nederland is dat dus andersom, als je niks krijgt bij mensen dan denk je ook; ben ik hier welkom of zal ik snel maar weer eens gaan. Cutluurverschillen, boeiend, erg boeiend. En een ding heb ik al geleerd, je moet er maar relax mee omgaan en er heel hard om lachen.

inhumanly bad manners!!!!

Met die woorden ben ik vanochtend naar het politiebureau gegaan. Onmenselijke slechte manieren!!! Gisteren avond is Abe's oom overleden. We zijn geschrokken, het is verdrietig, maar we hebben er vrede mee. Wij weten dat hij nu bij God mag zijn.Voordat het lichaam uit het huis gaat, komt de politie altijd eerst even langs. Zo ook vanavond. Ik ben geschrokken, als dit de houding is van een professionele politieman......Sjoe....Hij kwam binnen in mijn tantes huis, hij keek niet op of om, zei niks, niks tegen mijn tante die helemaal in tranen was, niks tegen de rest van de familie. Hij was puur zakelijk en formeel. Hij stelde 3 zakelijke vragen, ging daarna, zonder weer iets te zeggen, weg. Hij had op zijn minst tegen mijn tante kunnen zeggen: gecondoleerd. En bij het weggaan, tot ziens en heel veel sterkte. Maar niks van dit alles. Niks, niks, niks. Ik weet dat het zijn werk is en dat hij niet emotioneel betrokken moet raken, maar hij was meer dan een koude kikker, een bevroren kikker. Abe kent hem wel en zegt dat het een rassist is. Het deed me pijn om te zien dat er nog zulke mensen op de wereld rond lopen, die echt alleen maar naar de huidskleur en de omstandigheden kijken. En weet je wat het is, de kleurlingen zelf zien het gebeuren, maar ze zijn het zo gewend dat ze zo behandeld worden, dat niemand er maar iets van zegt. Ik heb gedacht; ik ga opstaan voor mijn schoonfamilie. Ik heb vanmorgen de stoute schoenen aangetrokken en een klacht ingediend bij het 2e hoofd van het politiebureau. Hij heeft mooi naar mijn verhaal geluisterd. Vanavond als hij met de desbetreffende politieman heeft gesproken zal hij me terug bellen. Ik ben benieuwd. Wordt vervolgd...........

Een hart wat spreekt

Het is winter, koud, regenachtig en het is schoolvakantie. Het raakt me, tussen de buien door of zelfs in de buien spelen de kinderen op straat. Ze lopen rond in hun kapotte kleertjes, of op slippers. Er is niet veel voor ze te doen, geen speelplek, want dat wordt toch weer afgebroken door vandalisme. Ik moet zeggen dat deze kinderen wel erg creatief zijn. Met alles wat ze hebben proberen ze te genieten. Van draad hebben ze draad karretjes gemaakt. Een doel van emmers, een houtenstok en een balletje om honkbal te spelen. Gisteren waren mijn schoonmoeder en ik in de kliniek voor een onderzoek van ons nichtje Cassiny. Een kliniek is een soort huisartsenpost voor de mensen in Ashton die medisch niet verzekerd zijn, ze kunnen daar gratis naar de dokter. Veel mensen in Afrika zijn niet verzekerd, omdat daar geen geld voor is. Daarom heb je klinieken en staatshospitalen waar ze gratis naar toe kunnen en ze medicatie kunnen krijgen. Als ik daar binnen stap staart iedereen me aan, wat doet die blanke 'rijke' vrouw hier in de kliniek?! Ik zie ze gewoon denken. Maar ok, dat staren ben ik ondertussen wel gewend. Tijdens de 1,5 uur dat we moesten wachten op een houtenbankje zonder rugleuning lopen er zo verschrikkelijk veel mensen binnen. Je leest de nood gewoon af van hun gezichten. Zieke, magere mensen met aids en TB. Onverzorgde kinderen met kapotte kleren. Sjoh, ik was wel vaker in de kliniek geweest, maar op een of andere manier raakte me het nu diep. Wat een nood hier in Ashton. Ik besef het steeds meer, zoveel alcohol, drugs en sex problemen. Zoveel tieners die zwanger raken. Zoveel armoede. Ik moest van de week gewoon nadenken wie er een 'normaal, gezond' huwelijk heeft hier in Ashton van mensen die we kennen. Ik schrok, ik kwam niet verder dan 1. Nou en dan kennen we aardig wat mensen hier in Ashton. Geen huwelijken, wel veel kinderen. En weet je wat nu eigenlijk erg is, de problemen zijn al zo 'normaal' hier in Ashton, dat ik het idee krijg dat het allemaal maar geaccepteert is. Mensen kijken niet meer op van dat er opeens weer iemand zwanger is. Maar het is niet normaal. We moeten opstaan! Ik wil het niet accepteren. Deze jongeren, deze kinderen hebben een toekomst nodig. Ze hebben de Waarheid nodig. Liefde, aandacht, acceptatie. Wat is onze taak hierin? Abe en ik praten er regelmatig over. Vorige week heeft Abe zijn verhaal mogen doen op een jeugdgroep. Dat was powerfull. Abe komt uit dezelfde, armoedige omstandigheden waar deze lui vandaan komen. Maar Abe heeft het niet geaccepteert, hij is altijd voor het beste gegaan. En kijk waar hij nu is, hij heeft een goede baan, een eigen huisje een gezond leven, een mooie vrouw :-) en God. Dit is een bemoediging voor deze kids om een school klaar te maken en zich niet neer te leggen bij de situatie. Het was een krachtige avond, waarin we de tieners mochten bemoedigen en voor ze mochten bidden.

Mijn mannetjie is GESLAAGD!

Abe is geslaagd!!!!!!!!!!!! Ik ben trots op hem. Elk jaar schrijft hij een examen en moet hij een grote taak inleveren, hij heeft er nu al 3 geschreven. Dit keer ging het over iets economisch, ik heb niet zoveel verstand van het bankbewezen. Mooie aanvulling in mijn leven dus :-). In totaal moet hij 4 of 5 examens schrijven en dan krijgt hij een of ander diploma.
Kaapstad was geweldig,wat een heerlijk winkel paradijs, even weg van het platteland en de 4 winkels die je hebt. Bewondering voor Abe hoe geduldig hij is om met mij te winkelen. Ik vroeg aan het einde van de dag wat hij niet zo leuk vond, toen zei hij; het op en af lopen van de ene winkel naar de andere. Haha, ik kan het me helemaal voorstellen, dat ben ik ja. Eindelijk een paar warme winter kleren kunnen kopen (thx voor deze blessing). De ambassade was ook zo goed voor ons. Was leuk, in de wachtkamer lagen allemaal Nederlandse tijdschriften, terwijl je in hartje Kaapstad bent. Maar ik was verbaasd, nadat we de hele stapel papieren hadden gegeven zei ze; ik zal jullie een visum geven voor 2 jaar, dan hoeven jullie in die 2 jaar het niet opnieuw aan te vragen. En dit voor de Nederlandse overheid, wat soepeltjes van ze! Zo als een van jullie het opeens op je hart hebben om ons een ticket te schenken in deze 2 jaar kunnen we zo komen, het visum is al geregeld, haha......

Kaapstad

Nog een paar uurtjes en dan stappen we in de auto op weg naar Kaapstad. Heerlijk om met mijn mannetje op stap te gaan. Morgen gaan we zijn visum regelen bij de Nederlandse ambassade, zodat we in oktober legaal in Nederland kunnen zijn. Gisteren was ik even zo boos, zoveel papierenrompeslomp wat je moet regelen. We hebben 2 pakketen papieren van zeker 2 cm dik wat morgen goed gekeurd moet worden. Gelukkig heeft Abe dit al 3 keer moeten doorstaan, dus hij weet precies wat nodig is. Ook kost dit nog eens een berg geld. Ik was even zo boos, teleurgesteld. Wat onrechtvaardig, Abe wilt zijn schoonfamilie bezoeken......maar voordat je ze mag bezoeken wordt je helemaal uitgepluist. Maar nadat we gisteren avond nog eens alle papieren gingen comtroleren zagen we opeens bij de kleine lettertjes: als je getrouwd bent met een Nederlander en dit kan bewijzen met een huwelijkscertificaat, geboortecertificaat en een paspoort zijn er aan het visum geen kosten verbonden. HOEZEE!!! Wat wordt er toch weer goed voor ons gezorgd. Dus vanavond lekker op stap. We slapen bij pastor Gerhard, so dikke pret vanavond, hahaha, wonderfull!!! En morgen maken we er een gezellig dagje Kaapstad van.