need and desire

Need and desire (nood en verlange), dit is iets wat ik heel sterk van Abe heb geleerd in Zuid Afrika. Iets moois, iets waardevols. In Nederland ben je niet zo heel erg of op een ander vlak bezig met deze woorden. Tuurlijk heb je in Nederland zo je noden en je verlangens. Maar hier komt het zo sterk naar boven. Je ziet het in de mensen om je heen en zelf maken we het ook regelmatig mee. Abe en ik praten er regelmatig over en hij heeft me echt geleerd om in dit opzicht op God te vertrouwen. God zal je noden voorzien en je verlangens mag je zeker naar Hem uitspreken, maar zal niet altijd meteen gelijk gebeuren. Nou, een van mijn verlangens was een zitzak!!! Als je mij kent in huize Maat, had ik zo'n heerlijke bruine zitzak waarin ik uren heb gezeten aan de telefoon met Abe. Op die zak zijn vele gesprekken gevoerd, tranen zijn gevallen en heb ik heel hard mogen lachen, helaas kon ik hem niet mee nemen. Nu krijgen we het, in Worcester staat er altijd op de hoek van de straat een man die zitzakken en kastjes verkoopt. Sinds ik dat heb gezien heb ik altijd al gezegd (ik was nog geen eens zwanger); ooit wil ik voor ons kindje zo'n schatig klein zitzakje hebben. Gisteren is mijn verlangen uitgekomen. Ik vind het helemaal geweldig, een felgroen kinderzitzakje staat er nu bij ons in huis te pronken. Leuk, leuk, leuk!!!!

pappa verft!!!!!!!!!!!

Pappa is vanavond druk bezig om voor mij een mooi kamertje te maken. Samen met zijn vriend Sammy verven ze de kamer lime groen en wit. Het wordt heel erg mooi. Lekker vrolijk. Pappa is helemaal enthousiast om dit voor mij te doen, het maakt hem trots. Ook hebben pappa en mamma al een ledikantje voor mij gekocht, die gaat pappa ook nog voor mij wit verven. Van de buren hebben we rieten rolgordijntjes gekregen tegen de zon en daar hangen we dan lime groenen gordijnen voor. Als het helemaal klaar is zal mamma weer een paar mooie foto's voor jullie maken. Zodat jullie allemaal mee kunnen genieten van mijn kamertje. En als jullie langs komen, mogen jullie ook in mijn mooie kamer slapen hoor. Dan slaap ik gewoon voor een paar nachtjes of weekjes gezellig bij mijn pappa en mamma.

email adres

Lieve allemaal
Misschien dacht je al, ik hoor helemaal niks meer van de familie Baardman. Nou, weet je, ik heb ontdekt dat veel van mijn mailtjes gewoon niet aankomen. Ik heb vele mailtjes gestuurd, maar veel van jullie hebben nooit iets gekregen. Hoe dit kan????? Ik zou het niet weten. Ook geen zin om een of ander onderzoek in te stellen waar ik alleen maar gefrustreerd van word.
Dus de oplossing, ik heb gewoon een nieuw email adres aangemaakt bij gmail. Mijn nieuwe emailadres is vanaf vandaag: mirjambaardman@gmail.com Ik ga weer mijn best doen in de loop van volgende week eventuele mailtjes te beantwoorden of gewoon gezellig een mail te sturen, maar geef me even de tijd. Want ik loop dus nu behoorlijk achter.

De beste uitvinding....

Wasmachine, dat is toch wel een hele goede uitvinding. Nu hij stuk is en het op zijn afrikaans gaat totdat er iemand komt kijken, gemaakt wordt of dat we een nieuwe krijgen......... dat is niet gelijk geregeld. En ook niet iedereen hier heeft een automatische wasmachine, dus dat is allemaal niet zo simpel. Dan heb ik toch een schat van een schoonmoeder, ze heeft onze hele wekelijkse was weggewerkt, half automatisch en half met de hand. Dat noem ik pas werken, daar heb ik echt bewondering voor. En dit alles doet ze zingend en fluitend. Vandaag ben ik zelf begonnen met de hand was.... ik ben een hele tijd bezig geweest, voelde me op en top Afrikaan en krijg echt waardering voor zoveel mensen. Zeker de helft van de Afrikanen heeft geen wasmachine, hoe verwend voel ik me dan en wat voel ik me raar dat ik loop te zeuren over en paar handwasjes. Er zijn moeders die de was moeten doen van hele gezinnen en altijd met de hand. In de zomer en de winter. Toch hoop ik maar dat onze wasmachine weer snel werkt, tot die tijd is het schrobben met de hand.

Ravage

Langzaam maar beetje durft de zon weer door te komen en verdwijnen de hoosbuien in af en toe nog een spatje. Maar dan wordt het pas duidelijk hoeveel ravage de regen en wind heeft aangebracht. We zijn blij en dankbaar dat alleen ons dak een beetje heeft gelekt, want als we in de dorpjes rondom ons kijken, verschrikkelijk! Huizen die totaal zijn beschadigd, ingestort of ondergelopen. De oogst die voor gedeeltes is mislukt, wat een crisis is voor de werkgelegenheid, geen werk, geen geld, dus geen eten. Delen waar geen water en electriciteit is. Gerda onze Nederlanse vriendin zit vast in Montagu ze kan geen kant op. We zouden haar eigenlijk morgen naar het vliegveld brengen, maar ze zit vast en opgesloten omgeven door water, water en nog eens water. Bruggen zijn totaal weggeslagen en wegen kapot. De weg naar Montagu waar Abe elke dag overheen gaat is kapot. Ze zeggen dat het zeker 2 weken gaat duren voordat de weg en de brug allright is. Dus Abe zal 2 weken niet kunnen werken in Montagu en zal overgeplaatst worden naar Robertson. Ook de hot springs, onze favourite plek om te ontspannen in warm water baden in de bergen, is voor een groot deel verwoest. Als je dit leest en ziet op het nieuws word je alleen maar stil en beseffen we hoe gezegend we zijn met ons huisje.

Bridge to Montagu West South Africa

Help, we overstromen!!! De rivieren raken overvol en we kunnen het dorp niet meer uit. De wegen zijn afgesloten. Abe moest werken Robertson, maar binnen 2 uur stond hij weer op de stoep. De situatie is hectisch, maar ons huisje staat hoog, niet helemaal droog want het lekt aan alle kanten. Maar ok. Abe heeft ook maar even wat eten gekocht zodat we genoeg hebben voor de komende dagen. Ondertussen is deze brug op het filmpje helemaal weggeslagen en zitten de mensen van dat gedeelte van Montagu opgesloten.

oorvloed van water!!!!

Wat n onglooflike dag soos vandag. Vanoggend is ek rustig soos gewonlik na werk, maar moes

teen 11:30 dringend terug na die huis. Die rede hiervoor is dat dit sedert gisteraand n groot bui reen uitgesak het en die riviere sy wal oorstroom het en daarom moes ek en my kollegas terug na die huis. Die weg na Montagu en Ashton is gesluit en moes ons dringend na die huis of ons moes oorslaap dalk in Montagu. Op die foto's hier is in Ashton in die dorp is die water al by die brug en daar is nog 60% reen wat moet val. Dit was n baie interessante dag, maar weereens

ongelooflik. Groete uit n nat Ashton, want dit bibber en beef hier.

20 weken

Wat gaat dat vlug, we zijn al weer op de helft van onze zwangerschap. We genieten er enorm van en alle kwaaltjes nemen we maar voor lief. Nu ontdek ik nog meer hoe Nederlands ik ben, hoe Nederlands ik denk en wat voor Nederlandse gedachten ik heb van een zwangerschap en de eerste 2 jaar van een kind. Sjonge, dat ligt over het algemeen ver van de afrikaanse gedachten vandaan. Soms zie ik dat als verrijking, waarom doen we het in Nederland zoals we het doen? Daar ooit over nagedacht. Veel dingen doe je uit gewoonte of gewoon omdat iedereen het doet. En soms is die verrijking ver te zoeken en voel ik me alleen staan met mijn gedachten. Alleen al een voorbeeld, waar koop je alle spulletjes? In Nederland zou ik al gelijk naar de HEMA, de IKEA, de H&M en een of andere baby zaak rennen, maar hier?!?! Ik weet het niet zo goed en Abe net zo goed ook niet. En wat heb je allemaal nu nodig? Hier hebben de mensen een badje, een luiertas, flesje, deken, luiers en een paar kleren en natuurlijk allerlei soorten medicijnen en zalfjes (dat is typisch afrikaans). Dat is alles. Maar in Nederland heb je verschrikkelijk veel nodig. Wat is nu echt nodig? En wat willen Abe en ik hierin. Een ding, zowel de kinderen hier als in Nederland worden allebei groot. Kijk maar naar Abe en mij, wij zijn allebei gezond groot. Gelukkig is Abe heel makkelijk en begrijpen we elkaar, maar antwoorden op mijn vragen heeft hij ook niet. De mensen hier zijn alleen al verbaasd over mijn zwangerschapsbroeken, dat hebben ze nog nooit gezien en vinden ze een fantastische uitvinding. Gisteren met mijn schoonmoeder en Macy-Lee naar tweede hands zaakjes geweest voor houten ledikantjes. Dit is ook schaars, want veel mensen hebben hun kind gewoon bij ze in bed voor jaren. En als je op internet gaat google zie je veel van die reisledikantjes. Maar we hebben er een gevonden en als we hem schuren en mooi verven zal het een plaatje zijn. Abe gaat vandaag even kijken en dan nemen we hem maar gelijk mee. Ja, een hele ervaring dus om in een andere cultuur zwanger te zijn. Maar in dit alles heb ik geleerd dat ik vooral mezelf moet blijven en dat Abe en ik samen beslissen. Alle advies is welkom, maar hierin moeten we echt onze eigen cultuur gaan opbouwen.

Vervelen?!?!

Vervelen, dat is er even niet bij. Nu al weer een week terug uit Nederland en we zijn behoorlijk bezig geweest. Leuk, uitdagend, verwarrend, indrukwekkend. Ik beleef even opnieuw een cultuurshock. Ik word stil gezet bij de realiteit van het leven, stil gezet tussen de grote verschillen van Nederland en Afrika. En dit raakt me diep. De schrijnende armoede, heel veel mensen die het zo zwaar hebben, de slechte leef omstandigheden, de drank, drugs en zwangerschappen, vele kinderen maar geen vaders. En aan de andere kant zijn de mensen zo dankbaar voor wat ze hebben. Sjoh, ik moet het echt weer een plekje gaan geven en ik merk dat dit niet vanzelf gaat.

Donderdag en vrijdag ben ik naar de Rietvlei school geweest samen met Gerda. Zij werkt daar al 3 maanden als vrijwilligster aan het project: Zuid Afrika, mijn land mijn toekomst! Het is een arme boeren schooltje, waar het kind echt kind kan zijn. Waar de sfeer zo gezellig en veilig is. Terwijl de situatie van de kinderen thuis bar slecht is. Geweldig om daar even deel van te mogen zijn, ik heb genoten. Ik heb samen met Gerda en de twee juffrouws het project mogen afronden. Vrijdag waren alle ouders en verschillende andere mensen uitgenodigd om naar de voorstelling en de kunst expositie te kijken. De kinderen hebben gedanst, muziek gemaakt, gedichten voorgedragen, gezongen, schilderijen gemaakt, van klei kettingen gemaakt etc. Zo leuk om de kinderen blij en enthousiast te zien. Kinderen die cognitief heel zwak zijn, maar zich wel helemaal kunnen geven in de kunst. Ieder kind heeft iets eigens, ieder kind heeft zo zijn talenten wat je kan ontwikkelen, waardoor je zefvertrouwen in het kind kan opbouwen. Een woord: geweldig! Als afsluiting hebben we heerlijk met ekaar gegeten en natuurlijk echt afrikaans: potjie kos, braai, brejani, kerriekos, mmmm lekker!

Nieuws van ons wondertje

Met tranen in zijn ogen rijdt trotse pappa Abe weer richting huis. Tranen van ontroering, van blijdschap. We komen net terug van de verloskundige en hebben ons kindje weer mogen bewonderen. Terwijl ons kindje de laatste 2 weken druk bezig is met de ene salto na de andere was het wel heel bijzonder om ook de armpjes, vingertjes, neusje, hoofdje, knieen, beentjes, buik, ruggenwerf etc te mogen zien. De verloskundige kon er maar niet over uit hoe mooi ons kindje is, hoe prachtig mijn buik is, ja, als je een Baardman met een Lodder kruist en je laat het helemaal aan God over........ een prachtig wonder dus wat erin mij groeit. De verloskundige zei ook dat het een groot kindje is, niet vet, gewoon groot en al ver ontwikkelt. We mogen ervan uitgaan dat ons babaatjie wel iets eerder zal komen. Hij heeft de uitgerekende datum maar een week vervroegd naar 21 maart. Maar we zien wel, als ons kindje er klaar voor is om de wereld te gaan ontdekken, meer dan welkom, wil ons kindje nog langer bij mij in de buik blijven, dan heeft ons wonder die bescherming nog even nodig.

Thuis

Geweldig, wat hebben we een goede tijd gehad in nederland. Zo bijzonder om twee hoogtepunten te mogen mee maken. Jael, ons mooie nichtje is op 18 oktober geboren. Wat een wonder dat we zo bij haar eerste dagen in het leven erbij te mogen zijn. En Lyske en Bart zijn op 10 oktober getrouwd, wat een geweldige dag was dit. Verder zijn we naar een paar lieve vriendjes en vriendinnetjes gereisd, heerlijk om jullie weer te huggen, te zien, te kletsen, te lachen en te huilen. En natuurlijk ons lieve familietje waar we met open en armen werden ontvangen. Wat zijn we door jullie verwend zeg!!! We hebben heeeeeeeeeeel veeeeeeel gedaan, maar dat ga ik maar niet allemaal opschrijven. We zijn erg dankbaar voor de tijd die we hebben gehad. Het is alleen omgevlogen. Sorry als we mensen hebben teleurgesteld, we wilden graag nog meer lieve mensen opzoeken die veel voor ons betekenen, maar de tijd was te kort.

Na een goede vlucht zijn we weer thuis. Thuis?!?!? Het voelt allemaal nog een beetje raar. Net alsof ik nog steeds op vakantie ben, alleen dan in mijn eigen huis. Het mooie warme weer speelt daar ook een rol bij. Van de kou en dikke jassen in een zonnig land met korte broeken en hempjes. Nu Abe vandaag weer is gaan werken moet ik echt mijn plekje weer terug vinden. Dat zal wel weer even tijd en een paar tranen kosten. Maar ik zie ook dat het goed is om terug te zijn. Mensen hebben ons echt gemist, gisteren hadden we ook gelijk weer een ministry avond, opdit moment horen we gewoon hier in zuid Afrika. God wil ons hier en nu gebruiken en dat is gewoon geweldig!