beestenboel

Het is weer eens een beestenboel rondom ons huis deze week. Ik was van de week echt bang. We komen met ons autootje aangereden bij ons huis om vervolgens de auto in de achtertuin te parkeren. Abe stapt uit de auto om de 'garage'deur naar de tuin te openen. Hij komt terug, springt verschrikt in de auto, rijdt de tuin en zegt: Mirjam, je gaat nu heel vlug ons huis in en wacht op mij. Ik denk: wat is er nu toch aan de hand. Hij zegt: er zit daar een slang en die ga ik nu dood maken. Getsiederrie, we hadden juist een film gezien over een vrouw die was gebeten door een slang en toen was overleden. Nou, lekker zeg. Ik ren verschrikt het huis in en doe maar een gebedje voor Abe. Ik hoor hem letterlijk vechten met de slang. Een steen klettert een paar keer op de grond en na een paar minuten komt mijn mooie man, gelukkig heel huids het huis in. Hij heeft het 'gevecht' gewonnen. Hij zei: ik heb gewoon een paar keer heel hard geslagen, beter te veel dan te weinig, want ik wil zeker weten dat hij dood is. Deze tijd van het jaar is het slangen tijd, brrrrrr.
Gisteren stap ik het huis uit, ligt er een of ander dood beestje voor de deur. Niet een pissenbed of een torretje. Nee, een vleermuis. Verschrikt doe ik een stap achteruit, vervolgens weer een stap naar voren om het eens goed te bekijken. Maar uiteindelijk laat ik hem maar liggen, toch een beetje bang om een dode vleermuis weg te halen. Ook hebben we vorige week een van de tien plagen van Mozes beleefd. De waterkriekenplaag. Niet normaal, de hele straat vol, vol, vol met waterkrieken die heen en weer springen. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Gelukkig doen die beestjes niet zoveel, maar waar ze opeens vandaan komen? En het rare was, de volgende dag waren ze ook weer weg. Alleen alle dode krieken lagen nog op de weg. Het is dus een heerlijke beestenboel in Ashton.