Ons leventje

Hier maar weer eens een berichtje uit Ashton. Het is lang geleden, maar het lijkt wel of ik drukker ben dan ooit te voren nu ik geen baan meer heb. Onvoorstelbaar maar waar. Maar er is veel gebeurd, niet alleen met dingen doen, maar ook in mijn gedachten. Ik begin steeds meer van de mensen in Ashton te houden, ik begrijp ze steeds beter en ze beginnen ook steeds meer van mij te houden. Klinkt misschien raar, maar eerst was ik echt de witte vreemdeling. Maar nu krijg ik steeds meer contacten met de mensen op straat. Ze durven met mij te praten, ze durven naar me toe te komen en ontdekken dat ik ook gewoon een mens ben net als hun. Het kleurtje is alleen net even anders. Het was vorige week fantastisch. Ik heb Sina (nicht van mijn auntie Tittie) een dagje mee uit genomen. Ze is een jaar of 20 en iets van verstandelijke gehandicapt. Van het eerste moment dat ik haar zag had ik een verlangen om haar beter te leren kennen. Ze zit maar heel de dag een beetje thuis, iedereen zegt tegen haar dat ze een mal kind is, dat ze dom is en niet zoveel kan. Het zou toch maar altijd tegen je gezegd worden. Het raakte me diep. En ik dacht; ook dit kind, deze jonge vrouw heeft iets moois in zich. Ik heb haar vertelt dat ik haar donderdag zou komen halen. Het was feest, echt feest. Ik heb zoveel gelachen die dag. Ze kletst en zingt aan een stuk door. We hebben heerlijk geluncht, we zijn naar Montagu geweest waar ze lekkere snoepjes mocht uitkiezen, we hebben gewinkeld, lekker in het winterzonnetje gezeten, samen gekookt en ik heb met haar getekend. Weet je hoe zij heeft genoten. En ik trouwens ook. Maar het doet me wel zeer, zijn we in een winkeltje waar ik wel eens vaker kom. Zegt die vrouw van die winkel: Oh werkt zij nu voor jou?!?!" Het maakte me zo boos, ik zei: "nee, we zijn gezellig samen een dagje uit." Toen was het doodstil van haar kant af. Hoe kan ik als witte vrouw, een verstandelijk gehandicapte kleurling mee uit nemen? De mensen hebben me raar aan gekeken, ze doen maar. Maar wij hebben een fantastische dag gehad. En ik geloof in Sina, ze heeft aandacht, begrip en liefde nodig. Ik vroeg of ze een keer met ons mee wilde naar de kerk. Ze stond bijna te dansen en te springen. Geweldig leek het haar, dus zondag halen we haar op.
Verder zijn we veel bezig in Ashton zelf. Abe is deel geworden van het bejaardencommitee. We zijn gisterenochtend voor het eerst samen geweest. Abe heeft eerst een studie gegeven over: hoe wilt God dat je met je geld omgaat. Powerfull. Daarna had Abe vergadering met het bestuur, hij gaat vooral de financiele kant opzich nemen en ze daar advies over geven. Intussen heb ik gezellig gekletst met de bejaarde en ze aangemoedigd bij het 'sporten'. Lachuh hoor, dan zijn het net kinderen. Ik vond het zo mooi van Abe, hij zei: ze hebben me gevraagd om bij de bejaarden te gaan helpen." Dus ik vroeg wat hij ervan vond. Zijn antwoord ontroerde me, ik dacht komt dat uit mijn grote, stoere kerel? Hij zei: "Weet je, deze bejaarden hebben gevochten voor de plek waar wij nu zijn. Ze zijn door de zware jaren van armoede, apartheid gegaan. Ze zijn al die jaren een voorbeeld geweest om door te zetten. Een bemoediging. Dit is de kans om iets terug te doen voor ze." Wat heeft mijn mannetjie toch een mooi hart!