Een hart wat spreekt

Het is winter, koud, regenachtig en het is schoolvakantie. Het raakt me, tussen de buien door of zelfs in de buien spelen de kinderen op straat. Ze lopen rond in hun kapotte kleertjes, of op slippers. Er is niet veel voor ze te doen, geen speelplek, want dat wordt toch weer afgebroken door vandalisme. Ik moet zeggen dat deze kinderen wel erg creatief zijn. Met alles wat ze hebben proberen ze te genieten. Van draad hebben ze draad karretjes gemaakt. Een doel van emmers, een houtenstok en een balletje om honkbal te spelen. Gisteren waren mijn schoonmoeder en ik in de kliniek voor een onderzoek van ons nichtje Cassiny. Een kliniek is een soort huisartsenpost voor de mensen in Ashton die medisch niet verzekerd zijn, ze kunnen daar gratis naar de dokter. Veel mensen in Afrika zijn niet verzekerd, omdat daar geen geld voor is. Daarom heb je klinieken en staatshospitalen waar ze gratis naar toe kunnen en ze medicatie kunnen krijgen. Als ik daar binnen stap staart iedereen me aan, wat doet die blanke 'rijke' vrouw hier in de kliniek?! Ik zie ze gewoon denken. Maar ok, dat staren ben ik ondertussen wel gewend. Tijdens de 1,5 uur dat we moesten wachten op een houtenbankje zonder rugleuning lopen er zo verschrikkelijk veel mensen binnen. Je leest de nood gewoon af van hun gezichten. Zieke, magere mensen met aids en TB. Onverzorgde kinderen met kapotte kleren. Sjoh, ik was wel vaker in de kliniek geweest, maar op een of andere manier raakte me het nu diep. Wat een nood hier in Ashton. Ik besef het steeds meer, zoveel alcohol, drugs en sex problemen. Zoveel tieners die zwanger raken. Zoveel armoede. Ik moest van de week gewoon nadenken wie er een 'normaal, gezond' huwelijk heeft hier in Ashton van mensen die we kennen. Ik schrok, ik kwam niet verder dan 1. Nou en dan kennen we aardig wat mensen hier in Ashton. Geen huwelijken, wel veel kinderen. En weet je wat nu eigenlijk erg is, de problemen zijn al zo 'normaal' hier in Ashton, dat ik het idee krijg dat het allemaal maar geaccepteert is. Mensen kijken niet meer op van dat er opeens weer iemand zwanger is. Maar het is niet normaal. We moeten opstaan! Ik wil het niet accepteren. Deze jongeren, deze kinderen hebben een toekomst nodig. Ze hebben de Waarheid nodig. Liefde, aandacht, acceptatie. Wat is onze taak hierin? Abe en ik praten er regelmatig over. Vorige week heeft Abe zijn verhaal mogen doen op een jeugdgroep. Dat was powerfull. Abe komt uit dezelfde, armoedige omstandigheden waar deze lui vandaan komen. Maar Abe heeft het niet geaccepteert, hij is altijd voor het beste gegaan. En kijk waar hij nu is, hij heeft een goede baan, een eigen huisje een gezond leven, een mooie vrouw :-) en God. Dit is een bemoediging voor deze kids om een school klaar te maken en zich niet neer te leggen bij de situatie. Het was een krachtige avond, waarin we de tieners mochten bemoedigen en voor ze mochten bidden.