Zomaar wat bezigheden

Waar zijn we zoal meebezig de laatste tijd. Even een update. Het is nog steeds zomer, heerlijk weer. Zolang het rond de 30 graden is hou ik het goed uit, gelukkig zijn er maar weinig dagen boven de 30. En op zulke dagen zit ik lekker onder de airco en waag ik me niet te veel naar buiten. Abe werkt hard, ik ben blij dat hij komende zaterdag een dagje vrij heeft. Kan hij lekker uitrusten en doen wat hij wilt. 's Avonds gaat hij preachen hier op Ashton. De hele week is er een revival week met als thema 'Its a season of restoration'. Elke avond is er een bijeenkomst. Echt feestjes voor God. Ik ben nog steeds verbaasd hoe de Afrikanen helemaal uit hun bolletje kunnen gaan. Geweldig hoe ze dansen voor God. Zaterdag avond zal de laatste avond zijn en is Abe uitgenodigd om te preken. Verder zijn we ook samen begonnen met een leiderschaps- discipel cursus, elke zondagavond 9 weken lang. Geweldig, bemoedigend, inspirerend en leerzaam. Zondagavond was de eerste keer, zo gaaf om iets daadwerkelijks nieuws met Abe samen te doen. Echt een verrijking voor ons huwelijk en onze visie in het leven. Weet je, soms ben ik een beetje de hoop verloren voor Ashton. Het is echt af en toe als Sodom en Gomorra. Zaterdag nog bij mijn schoonmoeder in de straat. Zijn volwassen mensen gewoon met vergaande sexuele handelingen bezig op straat waar de kinderen tussen spelen, zoveel mensen die dronken rond lopen en op elkaar lopen te schelden. 'Avonds gingen twee broers elkaar te lijf met messen, zo voor je op de straat. Dan weet je niet wat je mee maakt en kan ik eigenlijk alleen maar huilen. In wat voor wereld leven we. Dan denk ik bijna; er is geen hoop meer voor Ashton. Zondag waren we zo bemoedigd. We hebben de dvd van transformation gezien. Een getuigenis hoe God in Colombia de meest erge drugs en geweldage stad in een keer omdraait, alleen door een paar mensen die gaan opstaan en beginnen te bidden. Wauw, het heeft ons zo aangesproken. Als God dat kan doen voor een stad, kan hij dat ook doen voor een klein plattelandsdorpje. Er is hoop voor Ashton!!!
God heeft ons ook bewaard in een ongeluk. Een week geleden heeft er een auto in ons gereden, aan de rechter voorkant. We zijn enorm geschrokken, maar gelukkig zijn er geen gewonden gevallen. De bestuurder die ons heeft aangereden reed roekeloos en veels te hard, hij is ook niet gestopt en is heel hard doorgereden. Waarschijnlijk bang, omdat we denken dat hij had gedronken. Een hele rompeslomp bij de politie en verzekering. Ondertussen hebben we ons autootje nog niet terug en zijn ze onderdelen aan het bestellen. Wel knap lastig,we lopen veel, wat voor mij niet meer zo makkelijk gaat. En Abe gaat elke dag met de taxi naar zijn werk. We hebben geen andere keus, want er is geen openbaar vervoer net als in Nederland. Maar dankbaar dat ons en ons babaatjie niks is overkomen.
Overdag ben ik veel thuis, regelmatig echt kots misselijk, goed teken, ons wondertje groeit. Dat betekend voor mij plat op bed tot het weer is gezakt. Gelukkig voel ik me halverwege de middag en 's avonds vaak een stuk beter. Gisteren zijn mijn 2 nichtjes en neef geweest uit school. We hebben heerlijk gezwommen. Ze zijn steeds minder bang voor het water, durven al meer. En ze leren beetje bij beetje echt zwemmen. Zo leuk om ze dat te leren en ze te zien genieten. Echt een verrijking voor hun, want de meeste kinderen in Ashton komen nooit in een zwembad en kunnen ook niet zwemmen. 's Avonds lekker met de oudste gekookt en gezellig rondom de tafel, met mes en vork gegeten. Mooi dat Abe en ik dat stukje gezelligheid en het met mes en vork eten mogen bijbrengen als uncle en auntie.